10 Ekim 2009 Cumartesi

Anı Hortlatma operasyonu 001

Nevet bu başlık gayet uygun düşüncelerime sanırım.Dün anılarım o kadar net bir biçimde gözümün önüne geldi ki ne yapacağımı şaşırdım.Tabi bunun daha önce bahsettiğim akbabalarla alakası yok yani mesele o değil. Yıllar geçer sonra kendine bakarsın,geçmişinde olanlara bakarsın neler değişmiş diye ya aynen öyleydi tabi biz 60 yaşına gelmiş bastonlu nine ya da dedeler değildik ama yılların -lar kısmına 5 yıldan fazla girdi mi ,o artık heee şöyle şöyleydik o zaman dediğiniz bir kıvama gelmiş sayılıyor.Hani tarih olayının üzerinden 50 yıl geçmesi gerekir davası var ya o hesap.Neyse zırva kısmını erken kapatayım,anılar korkutur beni genelde.Hele de mutlu olduğum,eğlendiğim zamanlar varsa daha çok.Sanki bir daha onlara dokunmak ,o anları yaşamak mümkün değilmiş gibi gelir.Unutma yoluna gittiğimde olur,rafa kaldırıp beklettiğim de.İşte ikincisiydi yaptığım.Çocuktum o zamanlar ya da yeni çocukluktan çıkma çabalarında.Belki de o yüzden saklamışımdır.İnsan zaten bol bol pişmanlık,acı vs yaşadıktan sonra unutma diye bir işlevi olduğunu hatırlayıp işine gelince kullanıyor.Oysa filizken ,hayatında bu tür şeyler olmamışken gerek yoktur.
İsim versem mi acaba, zaten okuyucularım o kadar az ki bu bir kamu paylaşması olmazdı o yüzden verebilirim.İlk başta Merve vardı,onunla son dönemde görüşememek dışında daha öncesi bağlantımız vardı ,ah ne kadar değişmissin ,şunun şu olmuş muhabbeti olmadı o yüzden.Yine de aynı şekilde anlaşabildiğimizi farketmek mutluluk verici.Merve'nin gülüşü de öyle ,hep gül emi...Diğeri ise Ali ,ah Ali ah çok çektim ondan.Bu sayede pek bir hareket ,renk gelse de hayatıma ondan öç alma hakkım her zaman saklıdır.Onun deyimiyle ozanlar gibi atışacaktık buluşunca ama doğrusu geçmişle yüzleşmekten vakit kalmadı.Bilmiyorum iyi de oldu belki.Değişmediğimi bilmek güzel her ne kadar o hep yüzde elli kötüye yordurma payı bıraksa da...O da değişmemiş ,yani aynı Ali ruhunda ama keşke yıllar geçmeseydi...Neyse sonuçta üçümüzün bir araya gelmesi süper oldu.Bu kadar gülmemiştim uzun zamandır.Midemdeki kramplar bile hey biz de içerde boğuluyorduk,midende tepinebiliriz artık diye sevinçten uçtular.Bu yazımı okuyup gülerler mi bana acep ?Bilmem farketmez.Ayrıca ben ayrı bir şeyden bahsedecektim , yani bahsedeceğim şey insanın zayıflığıyla alakalı bir şeydi ama ellerim direkt bunları yazmaya başladı.Neyse o da başka bir başlığa kalsın . Ana fikrimiz şu olsun: büyümedim,büyümeyeceğim kahretsin büyümüş olmak çok acı...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder