'KENDİ' İtirafı 2:

Bazen öyle şeyler keşfediyorum ki ,yaptıklarımın,istediklerimin basitliği karşısında yıkılıyorum.Yine de öylesine kalakalıyorum ki yerimde ,az önce kınadığım kendimin istifini asla bozmuyorum.Her şeyi bildiğimi zannediyorum.Ve bazen kbirimden ölüyorum.Bazense yaratanın benden pişman olduğunu düşünmek düşüncesi içimi çok acıtıyor.Hiçmişim gibi,geldiğim dünyaya zerre yararım yokmuş gibi.Hayatta kimseyi bir kere bile gülümsetmemişim gibi.Yaptığım iyilik varsa da ,hemen ardından içine etmişim gibi.
Çocukluğumu içimden asla atamayacakmışım gibi.Benden nefret edenleri asla bilemeyecekmişim gibi ya da sevenlerimden asla emin olamayacakmışım gibi.Önemsediğim anda elimden kayop gidecek şey için asla yola çıkmayacakmışım gibi.Çıkarsam da benden olacakmışım gibi.Saygısız ellerim bir pastanın tepesindeki çileği asla haketmeyecekmiş gibi.Aslında çileği hiç sevmemişim gibi.
Küçümsemek mesleğim olmuşken,uykuda olduğumu farkedememişim gibi.Sanki hiç anlaşılmamışım,sözcüklerim uzay boşluğunda kendilerini kaybetmişler ve delirmişler gibi.Belki de ne söylediğimi,ağzımdan çıkanları hiç bilmemişim gibi.Güzel sözcükleri hiç haketmemişim gibi.Hantal bedenimin layıkı dünyaymış gibi,dünyanın en çirkin yeriymiş gibi.Koca kafamın(!) içinde neler döndüğünü asla biri farkedemeyecekmiş gibi.
Ve bütün bunlar havada kalan yağmur rutubeti ve ferah karanlığın hürmetine yazılmışlar gibi.Sanki hiç yazılmamışlar gibi...