
Hayatı tebrik ediyoruz tabi ,bahar rehavetine kaptırıp da nefesinden üflemeyi unutmadığı için.Belki de yanlış yapıyoruz asıl yaratıcıya şükür sunmadığımız için.Kusursuz olmadığımızı düşündüğümüzdeki kusrumuz bizi içten yiyorsa da aldırmıyoruz,kendimizi sevecek birini hep buluyoruz ve meşruluğumuz hep devam ediyor.Gerçekten varolduğumuzu ise zerremizin küçüklüğünü sezdiğimizde kazanacağız.Bütünden kopan,bütüne gider ve biz de öyle yapacağız.Bu olduğunda biz olmayacağız,muhteşem bütün gözleri kör edecek ışıltısıyla ve sevinçten ağlayacağız.Çünkü bütün tüm bedene,akla,ruha sirayet edecek ve bütün o hep var olacak...
Çok içten bir yazı olmuş ;)
YanıtlaSilpek teşekkürler ...
YanıtlaSil